*Παπαδοπούλου Νάντια, Νέα Εκαπιδευτικός-Ειδ.Γραμματέας Ένωσης Κρητών Ν.Σ.
Η σχολική χρονιά τελειώνει και η ΣΤ΄ τάξη θέλησε να αποχαιρετήσει τα 6 χρόνια που έζησε στο Δημοτικό Σχολείο με ένα θεατρικό έργο. Οι μαθητές ξεκινούν να δουλεύουν πάνω στο έργο τους. Ο ενθουσιασμός και η λαχτάρα να υπάρξει το καλύτερο αποτέλεσμα είναι ευδιάκριτοι στα βλέμματά τόσο των μαθητών όσο και των εκπαιδευτικών που συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία. Οι πρόβες αρχίζουν και το θεατρικό μας έργο «ντύνεται» από μουσικές και χορογραφίες. Οι συνδυασμοί των κινήσεων αρκετά απαιτητικοί, καθώς είναι επηρεασμένοι από λατινοαμερικάνικους χορούς. Παρ’ όλα αυτά όμως τα παιδιά αντεπεξέρχονται στις προσδοκίες μου και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Λίγες μέρες πριν την παρουσίαση του θεατρικού μας έργου το μόνο που μας έχει απομείνει είναι μια χορογραφία τσάμικου και χασαποσέρβικου. «Τους ελληνικούς χορούς λογικά τους ξέρουν. Άρα τα δύσκολα πέρασαν », σκέφτηκα. Ξεκινάμε το χασαποσέρβικο. Ξαφνικά βλέπω καρφωμένα παιδικά βλέμματα πάνω μου να με κοιτάζουν γεμάτα απορία. «Ελάτε παιδιά, ελάτε να χορέψουμε». «Κυρία αυτά τα ελληνικά δε τα ξέρουμε!!! Είναι πολύ παλιά και δε μας αρέσουν!!!». Αλήθεια πόσο μακρινά φαντάζουν στο μυαλό των παιδιών, η παραδοσιακή ελληνική μουσική και οι παραδοσιακοί μας χοροί; Και εν τέλει που οφείλεται αυτή η απομάκρυνση των νέων από την παράδοση;
Είναι αλήθεια πως πρόκειται για μια σταδιακή απομάκρυνση των νέων από την παράδοση όπως αυτή διαπιστώνεται καθημερινά από τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας οι οποίοι συχνά διατείνονται πως οι νεότερες γενιές αμφισβητούν όλο και περισσότερο τις παραδόσεις και τις απαξιώνουν ως κάτι παρωχημένο και αναχρονιστικό. Οι νέοι όμως είναι ρηξικέλευθοι, έχουν την έμφυτη τάση να αμφισβητούν καθιερωμένες αξίες και να έχουν κριτική στάση απέναντι στα πράγματα και κυρίως απέναντι στις παραδοσιακές, στερεότυπες αντιλήψεις. Αυτή η αντιδικία ανάμεσα στο παλιό και το νέο είναι υγιής έκφραση της ζωής υπό την προϋπόθεση όμως η αμφισβήτηση να είναι γόνιμη, να αποτελεί δηλ. αρνητική κριτική με στοιχεία αντιπροσφοράς.
Υπάρχουν όμως και διευκολυντικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην απομάκρυνση των νέων από την παράδοση και τους οδηγούν στο μιμητισμό και στην ξενομανία. Αρχικά η βιομηχανία του θεάματος και της πληροφόρησης. Τα ΜΜΕ με όπλο τους τη διαφήμιση προβάλλουν ξένα πρότυπα, ιδέες και τρόπους ζωής δημιουργώντας μια μαζική υποκουλτούρα σύμφωνα με την οποία προβάλλεται ως αξία οτιδήποτε διαφημίζεται, πουλιέται και αγοράζεται. Προβάλλεται η ξενομανία, ο μιμητισμός γλωσσικών ιδιωμάτων και ένας τρόπος συμπεριφοράς ,θεώρησης και σκέψης που εξορίζουν κάθε παραδοσιακό στοιχείο, καθετί που αποτελεί συνδετικό κρίκο με το παρελθόν.
Έπειτα ο υλιστικός τρόπος ζωής με κύρια χαρακτηριστικά του την καταναλωτική κοινωνία και τον ατομικισμό, απαξιώνει την παράδοση , τους κοινωνικούς θεσμούς και τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Δυστυχώς οι νεότερες γενιές αποκόπτονται από τα πρότυπα ζωής του παρελθόντος καθώς αυτά αναπαράγονται μόνο στην επαρχία και αποβάλλονται σταδιακά από τις μεγαλουπόλεις και τα αστικά κέντρα.
Η ανάγκη λοιπόν της επανασύνδεσης των νέων με την παράδοση είναι επιτακτική. Kαι αυτή η επανασύνδεση πρέπει να ξεκινήσει από το σχολείο, από εμάς τους εκπαιδευτικούς. Εμείς είμαστε αυτοί που μπορούμε να μεταλαμπαδεύσουμε στις νεότερες γενιές τις παραδοσιακές αξίες. Φυσικά δεν πρέπει να φτάσουμε στο άλλο άκρο της προγονοπληξίας. Οι νέοι πρέπει να έρθουν σε επαφή με τα ήθη, τα έθιμα και τον τρόπο ζωής των προγόνων τους. Πώς θα γίνει αυτό; Όχι φυσικά με βαρετές επισκέψεις σε λαογραφικά και αρχαιολογικά μουσεία, ούτε με άσκοπες θεωρητικές συζητήσεις περί της κουλτούρας και της παράδοσης . Η επαφή των νέων με την παράδοση πρέπει να αποκτήσει βιωματικό χαρακτήρα. Ας χορέψουμε και ας τραγουδήσουμε με τους μαθητές μας, ας παίξουμε στην αυλή παιχνίδια που έχουν ξεχαστεί, ας διασκεδάσουμε μαθαίνοντας !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου